Ech...

Witajcie moje Drogie!

Dzisiaj nie będzie żadnej recenzji, opisu, ani nic- po prostu od tak, luźny post. Stwierdziłam, że potrzebuję odrobiny odpoczynku, mam za dużo wszystkiego na głowie i po prostu nie wyrabiam, a nawet jeśli zdaje mi się że się wyrabiam później okazuje się że o wielu rzeczach zapominam i tak w kółko. Mimo że zaniedbałam bloga i nie dodaję postów, staram się Was odwiedzać w miarę możliwości... Doszedł szał przedświąteczny, z którego gdzieś tam w głębi serca się cieszę jednak na co dzień nie widać tego... Chodzę przygnębiona, przybita i zła... Stwierdziłam, że powiem Wam o co chodzi, może mi w pewnym stopniu ulży jak wyrzucę z siebie to co siedzi we mnie tak głęboko... Z mężem od prawie roku staramy się o dziecko... Początkowo naprawdę się bałam, bo mam już pewne przeżycie za sobą, przez które odizolowałam się na długi czas od ludzi.. Zaraz po ślubie okazało się że jestem w ciąży. Kupiłam testy, co by się upewnić, były jak byk 2 paski... Niewiele myśląc zapisałam się do ginekologa żeby wszystko było na 100% pewne i pokierował co dalej... Zrobiłam badania krwi na hcg, poszłam do ginekologa, usłyszałam 5-6 tydzień... Dostałam kartę ciążową, był to chyba najlepszy moment mojego życia... Miałam przyjść na wizytę za 2 tygodnie, na Usg, że już coś będzie widać... Przyszłam, lekarka robiła mi usg i nic nie mówiła... Kazała mi się ubrać i usiąść a mi serce prawie wypadło z piersi... Powiedziała, że nic nie widać, hcg rośnie ale bardzo słabo i że jeśli poczuję że coś się dzieje natychmiast mam jechać do szpitala... Tego samego dnia w nocy obudził mnie okropny i przeszywający ból w podbrzuszu, obudziłam męża i pojechaliśmy do szpitala... Od razu badanie, usg i te słowa, których nie zapomnę do końca życia- ciąża pozamaciczna ulokowana w jajowodzie, zagrożenie życia, natychmiastowa operacja... Nigdy tak nie cierpiałam jak wtedy... Koszmarnie się bałam, miałam nadzieję, że to będzie sen... Po tych wydarzeniach naprawdę długo dochodziłam do siebie, nie chciałam nawet myśleć o tym, że być może kolejna moja ciąża zakończy się tak samo... W końcu jednak się przemogłam, pomogła mi w tym pewna Pani doktor, która uświadomiła mnie że bardzo często pierwszej ciąży się nie donosi, bo albo poronienie, albo pozamaciczna i nie wolno się poddawać... I tak próbowaliśmy i próbowaliśmy i nic... Dopiero teraz, w grudniu już miałam nadzieję, że się udało, że to może być nasz najlepszy prezent... niestety, kolejny raz moje marzenia się rozmyły, przepadły... Nie mam już siły, czasem jest mi naprawdę ciężko podnieść się z łóżka i żyć normalnie... Tym bardziej, że teraz mijają 2 lata od tamtego wydarzenia, a ja mam ciągle w głowie diagnozę i wyraz twarzy mojego męża jak to usłyszał:( 

Jest mi po prostu ciężko, ale wiem, że dopóki nie zapomnę o tamtym wydarzeniu to nie będę mogła w ogóle się pozbierać... Ale to jest trudne...